Nazwa i cel eksperymentu

• prowadzić życie codzienne w sposób spójny i wiarygodny,
• tworzyć i rozwijać relacje z innymi agentami,
• koordynować wspólne działania — całkowicie bez zewnętrznego skryptowania. 

Przebieg eksperymentu 

1. Symulowane środowisko
   • Wirtualne miasteczko „Smallville” z domami, kawiarniami, szkołą, parkiem, sklepami i innymi miejscami codziennej aktywności.
   • Każdy agent miał unikalną „osobowość”, zawód, relacje społeczne i cele życiowe, zapisane jako początkowe wspomnienia.
2. Architektura agentów
   • Strumień pamięci: wszystkie obserwacje zapisywane w języku naturalnym.
   • Refleksje: generowanie ogólnych wniosków na podstawie obserwacji (np. "Klaus jest zaangażowany w swoje badania").
   • Planowanie: agenci planowali całe dni, dzieląc działania na godziny i minuty.
   • Reakcje: agenci modyfikowali swoje plany w zależności od sytuacji.
3. Interakcje społeczne
   • Agenci prowadzili rozmowy, zapamiętywali je, wyciągali wnioski i rozwijali relacje.
   • Przykładowy scenariusz: jedna agentka postanowiła zorganizować imprezę walentynkową — zaprosiła znajomych, przygotowała dekoracje, a pozostali agenci z własnej inicjatywy zareagowali i pojawili się na wydarzeniu. 

Wnioski z eksperymentu 

1. Wiarygodność zachowań 

• Oceny ludzkich uczestników badania (tzw. „human evaluators”) pokazały, że pełna architektura agentów (z pamięcią, refleksją i planowaniem) generuje najbardziej realistyczne odpowiedzi i zachowania — nawet bardziej przekonujące niż odpowiedzi tworzone przez ludzi na podstawie scenariuszy.

2. Znaczenie komponentów 

• Usuwanie kolejnych elementów (np. refleksji czy planowania) pogarszało jakość zachowań agentów.
• Najgorsze wyniki miały agenci pozbawieni pamięci i planów — zachowywali się niespójnie i „mechanicznie”.

3. Zdolności emergentne 

• Agenci potrafili:
  • rozpowszechniać informacje (np. o wyborach lokalnych),
  • tworzyć relacje i zapamiętywać je,
  • koordynować działania społeczne bez żadnego kodowania zachowań "na sztywno".

4. Granice i wyzwania 

• Najczęstsze błędy dotyczyły:
  • nieprawidłowego przywoływania wspomnień,
  • „fantazjowania” na temat przeszłości (halucynacje),
  • zbyt formalnego stylu wypowiedzi (efekt modelu językowego). 

Dlaczego to przełom?

• symulacje dla badań społecznych i psychologicznych,
• trening interpersonalny w środowiskach bezpiecznych (np. rozmowy trudne),
• projektowanie systemów interaktywnych i gier z realistycznymi postaciami.